Een kunstwerk als uitdrukking van geborgenheid.

een zadeldak,
een beschermlaag, een veilige hoogte, een archetype,
een vertrouwde vorm, een huis,
een kapel.

Een structuur als sculptuur.

een absoluut minimum aan beschutting, een sacrale plek,
een heldere structuur,
een fragiel evenwicht,

een zwevende object,
een stapeling van elementen,
een zuivere uitdrukking van materie.

Centraal staat een tafel.

De tafel is een functioneel object.
Rondom de tafel kan je zitten, omsloten door de glazen wanden, beschut tegen regen en wind.

De tafel is een symbolisch object.
Van oudsher komen mensen samen rond de tafel.

De tafel is een sculptuur.
Een massieve blok, als een sokkel of een herdenkingssteen in een kapel.

Regenwater, dat vaak onopgemerkt voorbijgaat, wordt opgevangen en geleid naar twee open waterbassins. Het zwevende fundament, een technisch kunststuk, laat het regenwater vervolgens zachtjes onderdoor stromen, waar het de tijd krijgt om langzaam in de aarde te verzinken.

Het water creëert een bijna sacrale sfeer, en samen met de weelderige vegetatie brengt het tegelijkertijd een vleugje poëzie en natuurlijke verkoeling naar de stad. De opdracht, die begon als een idee om een monument te creëren als stille getuigen van de corona epidemie, is uitgegroeid tot een artistieke ontmoetingsplek.
Dit kunstwerk, in al zijn eenvoud, dicteert geen specifieke functie maar is een oase in de drukte. Het is een artistieke vrijplaats. Een lange tafel, symbool voor menselijke interactie, staat centraal.

Het is een sacrale ontmoetingsplek waar de zoektocht naar beschutting en betekenis samenkomen.